In gesprek met Han van der Schans
Deze keer beland ik in de Christinestraat en ga in gesprek met Han van der Schans. Hij woont daar samen met Ineke, met wie hij al 52 jaar gelukkig getrouwd is. Ze hebben samen twee dochters en een zoon en aanhang en zeven kleinkinderen met wie ze heel blij en gelukkig mee zijn.Han is geboren op ’t Labbegat in het boerderijtje naast Oerlemans, richting Waalwijk. Daar gewoond tot hij ongeveer 5 jaar was. Toen werd de boerderij van Heintje Mesch gekocht aan de Waspiksedijk en zijn ze daar gaan wonen en werken. Je moest thuis altijd meehelpen; zo ging dat in die tijd. Maar Han had algauw in de gaten dat boeren niks voor hem was. Op de lagere school heeft juffrouw Oerlemans hem de eerste grondbeginselen van rekenen, taal en lezen bijgebracht. Maar dat ging allemaal een beetje te snel; zo kwam hij in Waalwijk terecht. Naar school altijd op de fiets, weer of geen weer en gelukkig met veel plezier. Geschiedenis was zijn lievelingsvak, dat boeide hem dus altijd al,vooral als een leerkracht goed kon vertellen.
Vanaf zijn 14e jaar tot zijn 37e heeft hij heel wat stenen op elkaar gemetseld; toen kwam mister Hernia om de hoek kijken en vervelen en was hij uitgebouwd. Gelukkig kwam er een baan als concierge voorbij op de Dr. Schoutenschool en dat was een schot in de roos. Met heel veel plezier daar gewerkt, met jongelui omgaan en echt naar ze luisteren, dat is waar behoefte aan was: een aanspreekpunt voor iedereen.Toen de Schoutenschool werd samengevoegd met de Ireneschool en in z’n baan was voorzien, is hij naar de Walewyc mavo verhuisd om daar als conciërge de hand-en-spandiensten te verrichten.Zijn grote hobby is de EHBO. Als conciërge ben je verplicht een EHBO-diploma te hebben en dat werd een fijne hobby. In Waalwijk was een grote vereniging en Han is daar vele jaren lid van geweest. Heel wat evenementen gezien en diensten gedraaid. Ook bij De 80 van de Langstraat, de hele nacht op de fiets langs de route met het koffertje achterop. Zo was er een keer een oudere man die het in Waspik niet meer zag zitten: ik stop ermee, het lukt niet meer. Na een praatje, een kop soep en wat verzorging ging hij toch weer op pad. Bij de eindstreep viel hij Han om de nek, want dank zij jou heb ik het gehaald, was zijn reactie.
Hoe ben je zo bij de heemkundevereniging terechtgekomen, was mijn vraag. Nou dat zal ik je vertellen. Er lag op een keer een boek in de brievenbus met een briefje erin. Wie was geïnteresseerd in geschiedenis? Wanneer je lid werd van de heemkundevereniging, kreeg je alle uitgaven van de vereniging gratis. Dus zo is het gekomen. Op een avond bij Zidewinde binnengelopen en wat geïnformeerd.
Niet dat elk onderwerp even boeiend is, maar dat is begrijpelijk.Op dinsdag en donderdag is hij vaak in ‘Ons Heem’ te vinden. Daar is altijd wel wat te doen: koffie zetten, dingen uitzoeken en het bezoek te woord staan. Vooral kinderen, want die kennen heel veel voorwerpen niet; dan valt er wat te vertellen en uit te leggen. Met de verbouwing was Han ook vaak in ‘Ons Heem’ te vinden. Het leukste was Huib Snijders een beetje voor de gek houden.
Mee op reis met de heemkundevereniging, daar is nog niet veel van gekomen. De benenwagen wil niet altijd goed mee. Fietsen is geen probleem, maar wandelen....
Nog een hobby: houten speelgoed maken. Lekker in de winter op de hobbykamer knutselen. Al veel kinderen hiermee blij gemaakt! Om van een stukkie hout wat moois maken, da’s genieten!
Nou, dat wens ik je ook toe. En dat je nog veel mag genieten met elkaar en de kinderen. We hebben je wat beter leren kennen; het was gezellig. Het ga je goed en bedankt voor dit gesprek en de koffie.
Marry Molenaar