Voor een bomvolle zaal hield Henk van Zelst, bij gestaan door Dick Vos, op 9 maart een lezing over de begraafplaatsen in Sprang-Capelle. Vooraf werd de film gedraaid van het gesprek dat Harry Hens met Henk gehouden had over de begraafplaats in Sprang dat uitgezonden is via RTV Midden Brabant.Hier uit bleek al de betrokkenheid en kennis van Henk met de begraafplaatsen in Sprang-Capelle.
Aan de hand van dia’s vertelde Henk hierna ‘alles’ over begraven en begraafplaatsen in ons dorp. We leerden dat vroeger de mensen in en om de kerk begraven werden maar die kerkhoven raakten helemaal vol.Rond 1800 kwam er een begraafplaats aan de Oudestraat in Sprang. Ongeveer waar nu de seniorenflat staat. In 1899 werd de begraafplaats aan de Tilburgseweg in gebruik genomen. Net zoals vroeger de notabelen en de rijken uit de gemeenschap zich konden veroorloven om begraven te worden in de kerk, konden ze zich ook nu weer de beste plaats met een grote steen veroorloven.
Een klassensysteem dus.
De gewone man kreeg vaak alleen maar een paaltje met een nummer toegewezen. Daar is nog steeds een stukje van behouden en dat is uniek in Nederland. De meeste stenen zijn eenvoudig uitgevoerd dat kwam door de Calvinistische inslag van de inwoners. Die hielden niet van opsmuk zie ook het interieur van de kerken.
Henk vertelde ook wat over de begraafplaatsen aan de Zuidhollandsedijk, aan de Heistraat en in Capelle en hun ‘bewoners’. In Sprang zijn twee graven die opvallen. De plaats waar zeven leden van de familie Boezer begraven liggen. Deze kwamen kort voor de bevrijding om toen de loopgraaf waarin ze zaten, getroffen werd door een granaat. Het andere graf is van Jan de Rooij dat centraal op het kerkhof ligt.Er werden verschillende materialen gebruikt voor de grafzerken. Van hout tot veel verschillende steensoorten. De ene soort is natuurlijk veel beter tegen de tand des tijds bestand dan de andere. Op de stenen zie je diverse symbolen zoals een palmtak, eikenblad, vlinder, slang, en kruis enz. alle met hun eigen betekenis. Tegenwoordig soms ook een foto van de overledene. Sprekend over al deze zaken vulde Henk dit alles moeiteloos op met allerlei anekdotes en verhalen. Hij deed ook een oproep aan de aanwezigen om zitting te nemen in een werkgroep met als doel de begraafplaatsen te behouden en te onderhouden. Grafstenen vertellen hun eigen verhaal en vormen een onmisbare schakel om het verleden te begrijpen. En op ‘die verhalen’ moeten we zuinig zijn.
